فقر در نیویورک - متروپول نابرابری

ترجمه از مهدی مترجم

نیویورک شهر آسمان خراش ها و مجتمع های خرید - و فقر. تنها 105000 دانش آموز مدرسه طبق آمارهای رسمی بی خانمان هستند.
مقاله ای از : Stefanie Dodt, ARD-Studio New York

متروی نیویورک روی خط قریچ قریچ می کند،از میان پل منهتن به سوی بروکلین. چشم انداز شهر کارت پستالی نیویورک، آفتاب صبحگاهی بر آبهای رودخانه ایست ریور و دیوارهای شیشه ای آسمانخراشها می درخشد.
«روبرت» و بچه هایش توجهی به آنها نمی کنند.یکی از آنها روی زانو خوابیده، و دیگری به پنجره تکیه کرده. آنها در راه مدرسه هستند: سه ساعت در مترو - از اقامتگاه بی خانمانها تا مدرسه. همه روزه. روبرت می گوید:" برای من وحشتناک در آور است. من هر روز در مورد آن فکر میکنم، چه کار می توان برای بچه ها کرد. آنها خیلی کوچک هستند که بتوانند همه اینها را درک کنند."

این سرنوشت خیلی ها است.
از دوماه قبل خانواده خانه شان را از دست داده اند. با آنکه روبرت، این پدر تنها، تمام وقت کار می کند از آنموقع تا کنون نتوانسته یک خانه ای را، که از پس اجاره آن بر آید، پیدا کند. بچه ها پیش زمینه این تغییرات را درک نمی کنند، ولی نتایج آنرا لمس می کنند: کمبود خواب، گرسنگی. یکی از بچه ها می گوید: "راه طولانی است و ما اغلب دیر می رسیم. در نتیجه صبحانه مدرسه را از دست می دهیم".

بعد از مدرسه یک زمان کوتاهی برای توقف در زمین بازی هست. بچه ها سرسره بازی می کنند، هرکس یکی برای خودش. اینجا هرکس اجازه دارد به دیدن دیگری برود، فقط کافی است که زنگ بزنند. غیر از آن چیزیکه در اقامتگاه بی خانمانها رایج است، که در آنجا بازدید ممنوع است.

همواره بچه مدرسه ای های بیشتری درگیر می شوند

در نیویورک انسان به راحتی بی خانمان می شود. مکان خانه گران است. یک پنجم از نیویورکیها به عنوان فقیر قلمداد می شوند. 105000 بچه مدرسه ای در سال قبل بی خانمان بودند. «یوسف کانه گارد» از «موسسه تحقیق در مورد بچه ها، فقر و بی خانمانی» تحلیلی از فقر بچه ها در نیویورک ارائه داده: "چیزی را که بازدید کنندگان از نیویورک نمی توانند ببینند، بالا بودن درجه فقر و بی خانمانی است. و روند آن گرایش رو به بالا دارد. از سال تحصیلی 2010 تعداد بچه های بی خانمان 56 درصد رشد داشته است.

نتیجه آنکه: تعداد بچه ها در مدرسه کم می شود. و مشکل تندرستی دارند. "به طور متوسط بچه های مدرسه در نیویورک فقط 74 درصد موفق می شوند که مدرک تحصیلی خود را در زمان مقتضی دریافت کنند. و بچه هایی که در زمان مدرسه بی خانمان می شوند فقط 56 درصد در زمان معین مدرسه را به پایان می رسانند."

دلیل این غیبت اینست که: اقامتگاهها ظرفیتشان پر است و بچه ها معمولا به یک «شلتر»، یعنی اقامتگاه بی خانمان ها، می روند، که از مدرسه خیلی دور است.

یک زندگی نا آرام
غیر از این علت افزایش غیبت آنها اینست که آنها می باید همراه والدینشان سر قرارهای دولتی حاضر شوند و یا از یک شلتر به شلتر دیگر نقل مکان کنند. در محل پذیرش شهر برای خانواده های بی خانمان در برونکس در شمال نیویورک بچه هایی در سن مدرسه فراوان هستند.

ما با «خانم آلتها» ملاقات کردیم، او پنج ماهه حامله است و یک پسر بچه اوتیک دارد . او می گوید: "رفتار شهر طوری است که گویا همه چیز مجاز است. ما آنجا فقط یک شماره هستیم و یک صورت. بی خانمانی همه جا هست. اینجا در نیویورک، در یک چنین شهر ثروتمندی. ما اینجا ناخواسته هستیم، ما اینجا ته مانده هستیم."

من فقط ادامه می دهم.
امروز«آلتها» فقط به یک تایید درخواست برای یک جای خواب برای چند روز دیگر امیدوار است. چنانکه در این بین چیزی پیش بیاید او برای آن آماده است: "من یک ماشین دارم. اگر مجبور باشم توی آن می خوابم. من رو انداز هم دارم. تا زمانی که پولی برای بنزین داشته باشم ما گرما داریم. من می توانم بچه ها را با ماشین به مدرسه ببرم. من یک« S » برای سوپرمن بروی سینه ام دارم و فقط ادامه می دهم. هیچ کس توجه ای به ما ندارد."

بچه های بی خانه نیویورک: واقعیت یک شهر با دو چهره. درحالی که اجاره ها بازهم افزایش می یابد، شانس بچه ها برای شروع یک زندگی خوب کاهش می یابد.

این مقاله از ژورنال رورانه تلویزیون کانال یک آلمان ARD - Tagesschau ترجمه شده است

Über dieses Thema berichtete Deutschlandfunk am 02. März 2019 um 08:25 Uhr.