برزیل، جایی که مراقبت از سلامت مردم به عهده باندهای مافیا است

فایل PDF

هدف از ترجمه:
ویروس کرونا به خاطر ایجاد یک شرایط اضطراری ویژه ای که ایجاد کرد باعث شد بسیاری از واقعیات میدانی که همواره توسط رسانه های جریان اصلی به گوشه تاریک فرستاده می شد، اینبار تا حدودی به روشنایی بیاید و در معرض دید قرار گیرد.

در بسیاری از گردهم آیی های روشنفکران در باب پیشرفت در ایران، برزیل الگویی است که توسط برخی از دانشگاهیان و صاحب نظرانی که الگوی پیشرفت از طریق جهانی سازی و طرحهای نئولیبرالی را پذیرفته اند، معرفی می شود. یک الگوی موفق در پروسه پیشرفت از طریق پیوند به اقتصاد جهانی که توسط آنها مثال زده می شود. این گزارش که ترجمه ای از یک گزارش در روزنامه زود دویچه سایتونگ آلمان است مارا با واقعیت اینگونه پیشرفت آشنا می کند.
شما را به مطالعه آن دعوت می کنم
مهدی مترجم

-------------------------------------------------------

برزیل، جایی که مراقبت از سلامت مردم به عهده باندهای مافیا است.

در سیداد دو دئوس Cidade de Deus- "شهر خدا"- در ریو دو ژانیرو اولین مورد رسمی ابتلای به کرونا در یک زاغه به ثبت رسید.

در زاغه ها به صورت شدیدی جمعیت متراکم است. در آنجا معمولا نه امکانات پزشکی معمولی در دسترس است و نه اصلا فاضلاب و آب لوله کشی.

در بسیاری از مناطق فقیر نشین، مافیا ها کنترل ویروس را به عهده گرفته اند حتی تحت مجازاتهای بسیار شدید.

مقاله ای از کریستوف گورک از بوئنس آیرس

وقتی خورشید غروب می کند در همسایگی همه چیز سکون می یابد. اینرا "لیدیان" که نمی خواهد نام فامیلی اش در روزنامه ها خوانده شود می گوید. چون توجه به او می تواند برایش خطر آفرین باشد.

او که 29 ساله است از منطقه سیداد دو دئوس می آید ، یک زاغه در ریودوژانیرو. که در حدود 40000 انسان در آن در خانه های کوچک درهم بافته شده، ساکن هستند. در 2002 این منطقه فقیر نشین، به خاطر فیلمی که به همین نام ساخته شد، مشهوریت جهانی کسب کرد و در هفته گذشته هم یک توجه غم انگیزی به آن معطوف شد. به خاطر اینکه در سیداد دو دئوس اولین نمونه ابتلای به کرونا، در یک زاغه رسما به ثبت رسید.

لیدیانه 29 ساله توضیح می دهد که آز آن موقع زندگی تغییر کرد. خیابانها در اول شب خالی است و هنوز کامل تاریک نشده یک سکون غیر طبیعی ایجاد می گردد. مردم هم از ویروس ترس دارند و هم از گانگسترهای مواد مخدر که بعد از ورود شب تمام خیابان را در حاکمیت دارند، که هیچ کس مقررات منع رفت آمد تعیین شده توسط آنها را نقض نکند.

از ساعت 8شب هیچ کس حق ندارد در خیابان باشد، اینرا مافیای محلی تعیین کرده است. برای آنکه همه مطلع شوند آنها با ماشینهای بلندگو دار در خیابانها حرکت کردند و اخطار دادند. به علاوه در خبررسانی وتساپ هم که معمولا توسط باند ها اداره می شود این خبر را آوردند، در آن آمده بود که :" ما بهترین را برای مردم می خواهیم!"
وقتی رژیم اینرا در دست نگیرد، بعد جنایتکاران سازمان یافته جریان را در دست می گیرند.

"جرم سنگینی در بر دارد"

عین همین اوضاع توسط باندهای دیگر در بخشهای فقیرنشین دیگر شهر هم دیده می شود. همچنین در زاغه هایی مثل روسینها Rocinha، ریوداس پارادس Rio das Pedras و یا مورو یوس پراسرز Morro dos Prazeres توسط روسای مافیا (بوسهای مافیا) مقرارات منع رفت و آمد وضع شده است، در بعضی مناطق پارتی های مردمی منع شده است، در جاهای دیگری آدمها در روز فقط اجازه دارند حد اکثر تا دو نفر باهم به خیابان بروند. اینرا ساکنین گزارش کردند. توسط اعلامیه و اس ام اس و بلندگوها ابلاغ می شود که هرکس در شب گرفتار شود جرم سنگینی برایش در نظر گرفته می شود.

صدها از این گونه زاغه ها در ریو دوژانیرو وجود دارد که حدس زده می شود دو میلیون انسان در آنها زندگی می کنند، ولی آمار دقیق آنرا کسی نمی داند. بعضی از این زاغه ها تحت تسلط باندهای کلاسیک مواد مخدر می باشد و برخی هم توسط به اصطلاح باندهای مسلح که از جنایتکاران محلی و افراد سابق پلیس و نگهبانان تشکیل شده اند. از زمانهای طولانی است که دولت خودش را از همه زاغه ها عقب کشیده است.

باندها و مافیاها نه تنها بر روی معاملات مواد مخدر بلکه همچنین بر روی موارد خلاف، مانند فروش اتصالات غیر قانونی تلویزیونهای کابلی، کنترل را در دست دارند. دکانداران اکثرا باید باج بدهند، و کسانی که کار حمل و نقل انجام می دهند باید عوارض راه بپردازند. قوانین برزیل در بسیار از این زاغه ها کمتر معنی می یابند.، ولی این محلات فقیر نشین بی قانون هم نیستند، اکثرا یک قواعد و ممنوعیتهای واضحی وجود دارد که انجام آنها توسط مافیاها نظارت می شود و با جریمه های شدیدی همراه است.

بولزونارو همه اخطارها را ندیده می گیرد.

در نگاه اول این پارادوکس به نظر می رسد، که حالا چیزی را باندهای مواد مخدر انجام می دهند که دولت برزیل تا حد زیادی در آن شکست خورده است. با وجودی که برزیل اولین کشور آمریکای لاتین بود که ابتلا به کرونا 19 در آن به ثبت رسید، تا کنون یک استراتژی سراسری بر ضد ویروس وجود ندارد. بولزونارو رئیس جمهور آنرا یک گریپ خفیف نامید. او همه اخطارها را نادیده گرفت و همه توصیه ها را از وزیر بهداشتش پس زد. بعد از آن برعکس قبل او از "یک چالش بزرگ برای نسل ما صحبت کرد."

رفتار تا کنونی بولزونارو به یک مجادله رسمی دولتهای ایالات برزیل انجامیده است، که در نبیجه آن اکثرا به یک اقدامات دم دستی منجر شده است. همه مدارس در تمام کشور بسته شده است، سن پائلو و ریو دو ژانیرو از هفته پیش بسته شد وتحت قرنطینه در آمده اند، و اینکه از همه جا در محلات فقیر نشین باندها کمک کرده اند که محدودیتها را اجرا کنند، نشان دهنده اینست که وضعیت چقدر وخیم است.

برای همه سیاستمداران و فروشندگان و روسای باندها تقریبا روشن است که وقتی که کرونا ویروس در سطح وسیعی خودش را در زاغه ها گسترش دهد، ناگزیر به سوی یک فاجعه پیش خواهد رفت، . این یک طنز سرنوشت است که بیماری توسط ثروتمندان با هواپیما به برزیل آورده شد، ولی انفجار آن در بین فقرا خواهد بود. اینرا پرفسور پائلو از مرکز تحقیقات فیوکروز می گوید.

اسکان با تراکم فوق العاده

در حالی که مریضهایی از لایه های فوقانی جامعه در اروپا خودشان را بعد از ابتلا معمولا، قبل از آنکه به آپارتمانها ی مجهز به آسانسور و سیستم تهویه مطبوع باز گردند در بیمارستانهای خصوصی و سالم تحت مراقبت قرار می دهند، در زاغه ها اکثرا نه امکانات پزشکی کافی وجود دارد و نه اصلا فاضلاب و آب لوله کشی. شستن مرتب دستها، چیزی که مرتب توسط متخصصان بهداشتی توصیه می شود، تقریبا غیر ممکن است. علاوه بر آن زاغه ها اکثرا به طور شدیدی از نظر جمعیت متراکم است. تا 50 هزار انسان در یک کیلومتر مربع زندگی می کنند. خانواده های بزرگ معمولا زیر یک سقف هستند که از دو و یا سه اتاق تشکیل شده است. فاصله گذاری اجتماعی در چنین شرایطی یک امر غیر ممکن است.

لیندیانه یک آپارتمان دو اتاقه را با والدینش تقسیم کرده، پدر و مارد و مادر بزرگ پیرش، به علاوه دوستش و دختر دو ساله اش، خود او به عنوان کمک نظافت چی کار می کند، پدرش به عنوان دستفروش خیابانی و دوستش هر کاری که بتواند بدست آورد به عنوان شغل انجام می دهد. از وقتی که زندگی عمومی خوابیده است، پول به راستی کم یاب شده است. و پس اندازی هم وجود ندارد. ما از عهده این بر نمی آییم که در خانه بمانیم. اینها گفته های لیندیانه است.

این چنین است وضعیت عموم مردم مناطق فقیر در برزیل. بیشتر از یک سوم شاغلین در کشور فاقد قرارداد کاری و بیمه هستند. رژیم می خواهد ماهانه 600 رآل به میلیونها انسانی که یک چنین مشاغل غیر رسمی دارند، بپردازد، حدود 100 یورو، ولی هنوز این پول بدست بیشتر افراد نرسیده است.

آنها تلاش می کنند تا جایی که ممکن باشد، خودشان به خود کمک کنند. اتحادیه های محلی و سازمانهای کمک رسانی در زاغه های گوناگون شروع به پخش صابون و بسته های مواد غذایی کرده اند. نه تنها یک تعدادی مواد فروش در محله برای آنها مقررات منع رفت و آمد وضع کرده اند بلکه با برخی اقدامات احتیاطی مخصوص هم مواجه هستند: باید پارچه هایشان را مثل همیشه در گوشه خیابان بفروشند و مقررات جدید اینکه فقط با ماسک و دستکشهای لاستیکی می توانند این کار را انجام دهند.

منبع: روزنامه زود دویچه سایتونگ .