این‌که چرا صدای علی‌نژادها در جهانِ امروز بلند است، نه لزوماً به خاطرِ مواضع اصولی یا عملکرد قوی، بلکه مبتنی بر تشخیص تیزبینانه‌ی ذائقه‌ِی «بازارِ تغییر» است. علی‌نژاد می‌داند که چه کالایی را باید در این بازار عرضه کند که به اصطلاح «بِفروش» باشد و «خریدار» پیدا کند… فمینیسمِ پروژه‌ای به جای متشکل کردن نیروهای واقعی برای مبارزه با ستم‌ها و نابرابری‌های جنسیتی موجود، میسیونر‌های سکولاری برای دنیای مدرن می‌سازد که رسالت‌شان نه تبلیغ آیین مذهبی مشخص که ترویج مناسباتِ اقتصادی–سیاسیِ جریانِ مسلط است. یکی از مهم‌ترین شیوه‌های این ترویج، مداخله و وابسته کردنِ حرکت‌های مردمی‌ای است که به صورت سنتی به خود متکی بودند. با ایجادِ گسست در فرآیند تشکل‌یابی‌های درون‌زا و با تحمیل الگوهای جدید کنش‌گری به‌مدد رسانه، گونه‌ای از فعالیت را تبلیغ می‌کنند که کوتاه‌مدت، پرسروصدا و بعضاً کم‌هزینه است. با این حال، افرادی که در این فرآیند درگیر می‌شوند گمان می‌کنند که کارِ جدی، واقعی، خلاقانه و مؤثری انجام می‌دهند که در صورت ترویج و همه‌گیر شدن به هدف می‌رسد. با ورود پول سازمانی و شرکتی به عرصه‌ی کنش‌گری و پروژه‌ای شدن تغییر، این سرمایه خواهد بود که برنامه‌ی کاری را تعیین می‌کند. از این ره‌گذار تقابل به مذاکره تبدیل می‌شود و از مقاومت سیاست‌زدایی شده و آن‌ را به شغلی تمام‌وقت با قرارداد رسمی و مزایای ویژه تبدیل می‌کند که اولویت نخستِ آن پاسخ‌گویی به مطالباتِ کارفرما است.

مهم‌تر این‌که فمینیسم پروژه‌ای مانند سایر فعالیت‌های حقوق بشریِ هم‌خانواده‌ی خود به یک بازی بُرد–بُرد برای کنش‌گر و نیروی سرکوب تبدیل شده است. کنش‌گر پروژه‌ای با توسل به مطالبات مدنی جامعه، در پی ایجاد شبکه‌ی هواداران پرشمار است که به جذب بودجه‌ی‌ بیش‌تر و اسپانسر‌های قوی‌تر می‌انجامد. از سوی دیگر دستگاه امنیتی با تمرکز روی فعالیت‌هایی از این دست، مستمسکِ تازه‌ای برای سرکوب فراگیر همان مطالبات مدنی دست‌وپا می‌کند. به عبارت دیگر، فمینیسم پروژه‌ای مبارزه‌ای کاذب را ترتیب می‌دهد که دو طرف ذی‌نفعِ آن برای تأمین منافع خود به دنبال ابژه کردنِ مطالبات هستند؛ در نهایت تشخیص این‌که قربانیِ اصلی چنین نمایشی بدون شک همان مطالباتِ مدنی خواهند بود، خیلی دشوار نیست.

دوشکل کار رو در نظر بگیر: اول، کسایی که بهشون تجاوز شده، جرأت میکنن در موردش صحبت میکنن، بعد دور هم جمع میشن، آسیب‌شناسی میکنن. بعد میبینن مساله خیلی فراتر از تجاوز جنسیه. به این نتیجه میرسن مشکل از نظام آموزشیه. بعد یه آسیب‌شناسی در مورد نظام آموزشی میکنن، بعد تلاش میکنن راه‌حل پیدا کنن. منظورم اینه که دانش تولید میکنن. بعد به پشتوانه دانشی که تولید شده و البته پشتوانه مردمی با حکومت صحبت میکنند. به حکومت میگن ما به این نتیجه رسیدیم. حالا چه کار میکنی؟ بعد طبیعتا یه بده بستونی با حکومت دارن دیگه.

…بیکن، علم را به مثابۀ ابزاري در دستان انسان تصور می کرد که می بایست به وسیلۀ آن انسان را به سعادت نایل گرداند؛ سعادتی که مهم ترین شاخص آن، حظّ کامل از زندگی این جهانی و کامجویی حداکثري از حیات است…

…ایشان علم را همانند مرد و طبیعت را همانند زن تصور می کرد و مدعی بود همچنان که زن باید تحت سلطۀ مرد باشد، طبیعت نیز می بایست تحت سلطۀ علم درآید. این دگردیسی معرفتی که در طبیعت ایجاد شد و نقش طبیعت را از مادري زنده و پرورش دهنده (در قرون وسطی) به ماده اي بیجان، مرده و قابل دستکاري مبدل کرد، با روح واقعی نظام سرمایه‌داري که همانا استثمار است، همخوانی داشت. کارولین مرچنت از اندیشمندان اخلاق زیست محیطی با اشاره به همین رویداد، می‌گوید: «کسی به آسانی نمی تواند مادري را بکشد، درون او را بکاود یا بدن او را تکه تکه کند.» بیکن اعتقاد فراوان داشت که در طبیعت اسرار گرانبهایی وجود دارد که براي آسایش زندگی انسان نیاز است این اسرار کشف شوند و از آنجا که طبیعت صرفاً زبان زور و فشار را می فهمد، بنابراین، براي افشاي این اسرار، استیلاي بر آن امري اجتناب ناپذیر است. وي با تأکید بر همین موضوع، در یکی از استعارات خود، آشکارا طبیعت را به زن وحشی و نافرمانی تشبیه می کند که ناگزیر، انسان براي صیانت از خود باید این طبیعت وحشی را رام و تحت سلطۀ خویش درآورد2.